Eerste recensie van "Twelve Shades" in Rootstime.be

http://rootstime.be/CD%20REVIEUW/2013/OKT1/CD151.html

DE FERRE TRIO - TWELVE SHADES OF DE FERRE TRIO

Geografisch klopt het niet, maar ergens lijkt de Mississippi zich een weg te hebben gezocht via een modderige uitloper naar de Maas, waar het Luikse ‘De Ferre Trio’ hun uitvalsbasis hebben. Althans je zou je kunnen indenken dat dit bluestrio in dat ‘muddy water’ hun handen doopten of er hun geest mee hebben besprenkeld. Twee jaar geleden stond het trio De Ferre nog in het Luikse ‘Espace G. Truffaut’ in het voorprogramma van Keith B. Brown, bluesman uit Memphis. Onlangs nog dongen zij als één van de geselecteerde bands mee naar de hoofdprijs tijdens de ‘Belgian Blues Challenge’ in de hoop België te mogen vertegenwoordigen op de 4de editie van de ‘European Blues Challenge’ dat in Riga zal doorgaan. Hun Delta blues kon echter niet optornen tegen de dynamiek van de bluesrockbands, al zal gitarist Fernando Neris, zanger/gitarist van het ‘De Ferre’ trio, dat niet aan zijn hart laten komen. Zijn Spaanse roots en zijn ervaringen in menig andere bandje - uit Málaga, Leuven, enz. - hielpen hem alvast in zijn zoektocht om bij de authentieke blues aan te sluiten met wereldse invloeden uit Afrika, zoals ook zijn muziekmaten dat aanvoelen.


Opvallend hoe dit trio, dat al sinds 2009 samen speelt, plezier beleeft aan hun gezamenlijk debuutalbum. De humor is nooit ver weg zoals blijkt uit ‘One More Beer’ of in de titeltrack, een verdoken toespeling op het soft/porno succesboek. Maar de kleurnuances zijn bij het ‘Ferre Trio’ bluesy zwart en zongebruind, tanig en gelooid. De Ferre schreef alle songs en met hun drieën werkten zij de arrangementen uit. Daarin hoor je invloeden van Robert Johnson, Charley Patton, Skip James en ook van Blind Willie Johnson. Fernando’s ‘What’s There Not To Like’ leunt sterk aan bij diens ‘The Soul Of A Man’. Hij vertolkt het met een eenzelfde piëteit alsof hij diens kwellingen aanvoelt. Zijn stem klinkt schor soms ietwat onvast wat aan zijn zang echter een authentieke bijklank geeft alsof hij ergens na dagtaak in een verandastoel zijn familie wil plezieren, ernst met vermaak vermengend. Enerzijds ‘No Job For Me’ als klacht, daarna afgewisseld met vrolijker instrumentaaltjes als ‘Blueskelele’ en ‘Leuven Stroll’.


De originaliteit van dit album zit vervat in de kleurrijke instrumentatie, gekoppeld aan slechts drie muzikanten. Fernando speelt meesterlijk gitaar zowel slide, lapsteel als fingerpickend. Hij wisselt af met dobro, akoestische gitaar, sigaarbox en ukelele. Percussionist Bello varieert met zuiderse percussie zoals cajón, conga’s en djarbuka, terwijl Manu met zijn contrabas Willie Dixon lijkt achterna te gaan, zoals op het aanstekelijke ‘My Babe Callin’. De warme gitaarsound, percussie en contrabasritmes, drijven de magie op zoals in het oriëntaalse ‘Burenville Raga’, ‘Lies’ en mijn favoriet ‘Gimme Stew’ met heerlijk resonerende dobro. ‘Hometown’ leunt aan bij een jaren veertig song en ‘Her And You’ bij een bluestraditional. Waarom festival- en cluborganisatoren uit de Lage Landen dit Waalse trio niet vaker boeken is een van die onnaspeurbare mysteries waarop zij alleen het antwoord weten. Hun creatief gezamenlijk ‘Twelve Shades’ oeuvre combineert alleszins vernieuwing met de glans van oude tijdloze blues.


Marcie